11 November Wapenstilstand

Traditie getrouw trokken we op 11 november weer naar 's Gravenwezel om daar omstreeks 10u de gesneuvelde soldaten te eren. 

Nadien vertrokken we naar Schilde om daar de misviering muzikaal op te luisteren. Dit jaar echter was het een bijzondere viering. In samenwerking met Scilla werden verhalen uit Wereldoorlog 1 en 2 verteld. Deze keer echter was er ook een gezin uit Oekraïne aanwezig. Olga vertelde in het Oekraïns haar vlucht uit Oekraïne aan de aanwezigen. Dit werd nadien altijd vertaald naar het Nederlands door de leden van Scilla.. We waren diep onder de indruk van haar verhaal. Hier kun je haar verhaal lezen.

' Dag Schilde. Ik ben Oekraïense. Mijn verhaal is triest.

Onze overheid had ons meegedeeld dat er mogelijk oorlog op komst was en dat we spullen moesten klaarzetten om snel te kunnen vluchten. Maar niemand geloofde dat de Russen ons land echt zouden binnenvallen. Mijn gezin werd op die verschrikkelijke dag van 24 februari in tweeën gescheurd. Vanaf de eerste uren van de beschieting van Kharkiv begreep ik nog steeds niet dat de oorlog was begonnen. Ik kon niet geloven dat onze buren waren gekomen om ons te doden. Kharkiv werd dag en nacht brutaal beschoten. Het was angstaanjagend, overweldigende wanhoop. Wat zal ik doen? Hoe verder leven? We hadden dus beslist om Oekraïne te verlaten en naar Polen te reizen. De trein Charkov-Warschau reed alleen 's nachts. De ramen waren gesloten met luiken, het licht kon niet aan. Ze veranderden de route meerdere keren omdat de Russen aan het beschieten waren. Ik wist dat er overal op de stations van Oekraïne een grote menigte was, omdat veel mensen op de vlucht waren voor de oorlog. Ik moest de handen van mijn kinderen vasthouden zodat ze niet zouden verdwalen, dus ik en mijn kinderen konden alleen rugzakken meenemen die de essentiële dingen bevatten.Omdat de vluchtelingenstroom in Polen erg groot was, besloot ik verder te gaan. Ik ging met mijn kinderen naar nergens, en naar niemand, maar ik geloofde dat Europa een helpende hand zou bieden. Het kostte een dag om van Polen naar België te komen. Er was geen rechtstreekse trein naar België, dus moesten we overstappen. Het was erg moeilijk omdat we de taal of het gebied waar we ons bevonden niet kenden. We zaten op treinen waar niet genoeg zitplaatsen waren, en dus moesten we op onze zakken zitten. We hadden alleen sandwiches, koekjes en water bij ons, die we gekregen hadden van vrijwilligers in Polen.

Onderweg ontmoetten we een andere Oekraïense vluchteling, die Oekraïense kennissen in België had, en die ons tijdelijk onderdak gaf. Toen boden de maatschappelijk werkers ons een gezin aan dat klaar stond om ons onderdak te geven, waar we heel dankbaar voor zijn.

Ondertussen kregen we in Schilde tijdelijk onderdak in een bejaardentehuis. Ik ben elke dag op zoek naar permanente huisvesting, maar door het grote aantal vluchtelingen in België is het niet mogelijk om snel een permanente huisvesting te vinden.

Ik volg een cursus Nederlands en ben op zoek naar een baan. Mijn kinderen studeren aan de OKAN-school - dat is het onderwijs voor anderstalige kinderen. We communiceren met Oekraïners die net als wij de oorlog ontvluchtten.

We missen ons huis en onze man heel erg, maar nu is het gevaarlijk om terug te keren, omdat Kharkiv dag en nacht bruut wordt beschoten. Maar als de oorlog voorbij is, zullen we zeker naar huis terugkeren naar Oekraïne en ons leven opnieuw opbouwen. We weten dat ons huis intact is, maar het huis ernaast is volledig verwoest door een raket.

België verwelkomde ons met comfort, vrede en warmte. Ik wil de gemeente bedanken voor het onderdak! Bedankt voor de raketvrije blauwe lucht, voor de gastvrijheid, voor de zorg van vreemden die ons in hun huis verwelkomden. Dit zijn mensen met een groot hart.

Elke oorlog moet in vrede eindigen!

Oekraïne heeft vrede nodig! Europa heeft vrede nodig! De wereld heeft vrede nodig!

----------

Na dit verhaal bracht onze harmonie het Oekraïense volkslied dat werd onthaald op pure emoties. Ook onze muzikanten waren onder de indruk. Na de misviering brachten we nog ode aan de gesneuvelden op het kerkhof van Schilde.